ROZDZIAŁ 1

*Violetta*

Jade zaczynała mnie już denerwować: Violu, jakie chcesz ciasto na swoje urodziny? Violu, kupiłam Ci nową sukienkę. Violu, jakie chcesz kwiatki? Violu, kogo jeszcze chcesz zaprosić? W rzeczywistości nikogo nie chciałam zapraszać oprócz Camili i Franceski, ponieważ innych osób tu nie znałam, ale że Jade jest osobą towarzyską, zaprosiła na MOJE urodziny wszystkich SWOICH znajomych. No cóż. Tata siedział w swoim gabinecie, szukając nowej guwernantki. Dzwonek do drzwi. Szybko wstałam jednak tata był szybszy. Otworzył drzwi. Naszym oczom ukazała się szczupła, wysoka kobieta w rurkach, bluzce w kwiaty i czarnych balerinkach. Miała długie, kręcone, blond włosy

- German! – wykrzyknęła uradowana
- Dzień dobry. Przepraszam, ale kim pani jest? – zapytał zdezorientowany tata
- Ach, nie przedstawiłam się. Jestem Angie, ciotka Violetty
- Angeles Carrara? Siostra przyrodnia mojej zmarłej żony? – German nie mógł uwierzyć w to co słyszy.
- Tak, tak to ja. Od tak dawna czekałam aż tu wrócicie… Ramallo? Olga? – wykrzyknęła gdy oboje wyszli z kuchni
- Angie?! – wykrzyknęli chórem i podbiegli aby ją przytulić
- Ekhm – odchrząknął German – Mogę Cię prosić na słówko Angie?
- Tak, oczywiście, już idę – odparła lekko zawstydzona
Poszli do gabinetu ojca, a ja nawet nie zdążyłam się przywitać z ciocią. Chciałam ją poznać bliżej. Wydawała się naprawdę ciekawą osobą, a poza tym muszę nadrobić kontakty z rodziną.
*German*
- Angie, bardzo się cieszę, że przyszłaś – zacząłem
- Chciałam tylko was zobaczyć i porozmawiać z Violettą. Mamy tyle zaległych lat…
- Dobrze – uśmiechnąłem się – Mam do Ciebie jedną sprawę…
- Tak?
- Stara guwernantka Violi odeszła i chciałbym się zapytać czy ty mogłabyś być jej nową nauczycielką? Plus dostałabyś pokój w tym domu i zamieszkałabyś tu na stałe – mam nadzieję, że się zgodzi
- Zastanowię się – odpowiedziała – A czy teraz mogłabym…
- Tak, oczywiście – ponownie się uśmiechnąłem
*Violetta*
Angie przyszła 20 minut później.
- Violetta… - powiedziała i od razu było widać, że ma łzy w oczach – od tak dawna Cię nie widziałam – teraz już płakała i się śmiała jednocześnie
- A ja tak bardzo chciałam Cię poznać – chyba zaraz do niej dołączę w tym płaczu. Ucałowała moje czoło i tak, w tym momencie już płakałam
- Od tak dawna… - powiedziała i mnie przytuliła, a ja wiedziałam, że to jest najlepszy prezent urodzinowy.

***
Rozdział krótki, ale mam nadzieję, że się spodoba. Dziękuje Wam za te chociaż dwa komentarze. Chciałabym Was poprosić o: oczywiście opinie w postaciach komentarzy ale o jeszcze jedno. Mianowicie jeśli macie znajomych, którym mogło by się to opowiadanie spodobać, polecajcie im.
Komentarz - uśmiech :)